PeaceMaker Kurogane FanFiction

ข้อมูลเบื้องต้น

Hijikata Toshisou X Okita Souji


 


 

 

รักท่านพี่โซจิที่สุดดดดดดดดดด
ท่านพี่ทุกคนช่วยเม้นกันด้วยนะ
เม้นแล้วเดียวท่านพี่โซจิไปหา





 

เนื้อเรื่อง

ห้องกว้างตกแต่งเรียบง่ายตามสไตล์ญี่ปุ่นแท้ตกอยู่ภายใต้แสงวูบไหวจากตะเกียงน้ำมัน และบางทีอาจจะเป็นห้องเดียวในที่ทำการใหญ่ของชินเซ็นกุมิที่เจ้าของห้องยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอย่างใจจดใจจ่อ ทั้งๆที่เวลาก็ล่วงพ้นยามหัวค่ำไปมากแล้ว ม้วนเอกสารที่ผ่านสายตาแล้วกลิ้งกลุกๆอยู่บนพื้นด้านขวามือ ในขณะที่ด้านซ้ายก็ยังมีม้วนเอกสารอีกกองพะเนินวางสุมอยู่ 

มือใหญ่ที่กำลังตวัดปลายพู่กันปราดๆไปบนแผ่นกระดาษชะงักลงชั่วครู่ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆจากนอกชานชายหนุ่มทำเสียงขึ้นจมูกนิดหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะหันกลับมาตั้งสมาธิกับงานตรงหน้าอีกครั้ง 
เสียงฝีเท้าเดินมาหยุดลงตรงหน้าประตู ตามมาด้วยเสียงเคาะเชิงขออนุญาตก่อนจะเลื่อนประตูเปิด แล้วโอกิตะ โซจินักดาบอัจฉริยะ หัวหน้าหน่วยที่ 1 ของกลุ่มชินเซ็นก็โผล่เข้ามาพร้อมรอยยิ้มหวานอย่างที่เจ้าตัวมักจะทำอยู่เสมอๆ 

"ยังไม่นอนอีกหรือครับ? ฮิจิกาตะซัง..." 

ใบหน้าดุเงยจากกองเอกสารขึ้นสบตานิดหนึ่งก่อนจะส่งเสียงอืมม์ตอบรับในลำคอ ร่างเพรียวในชุดยูกาตะสีอ่อนก้าวเข้ามาพร้อมถาดใบน้อยที่บรรจุกาและถ้วยน้ำชาร้อนควันกรุ่น
"ข้ากำลังจะเข้านอน พอดีมองมาทางนี้แล้วเห็นไฟยังสว่างอยู่..." 

มือเรียววางถ้วยชาลงบนโต๊ะพลางเอียงคอมองกองเอกสารที่สุมกันอยู่เป็นกองพะเนิน 

“ท่าทางจะงานเยอะนะครับเนี่ย” 

รองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็นยังคงทำแค่เสียงอืมม์ในลำคอ มือใหญ่ลากพู่กันปราดๆไปบนแผ่นกระดาษตรงหน้าเหมือนไม่อยู่ในอารมณ์จะเสวนาด้วย ซึ่งเจ้าของดวงหน้าใสก็ไม่ได้มีวี่แววอนาทรร้อนใจต่ออาการการเฉยชานั้นเช่นกัน ร่างเพรียวแค่ขยับลุกถือถาดชาไปยังนอกชาน ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งอย่างสบายใจ 

“คืนนี้พระจันทร์สวยนะครับ” 

ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นมองดวงจันทร์กลมโตที่ส่องแสงสุกสกาวบนท้องฟ้า ก่อนจะหลับตาลงดื่มด่ำกับบรรยากาศโดยรอบที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงคลี่ม้วนกระดาษจากในห้องสลับกับเสียงร้องของแมลงกลางคืนและเสียงน้ำค้างที่พร่างพรมลงบนพื้นหญ้า... 

"ฮิจิกาตะซัง...." 

ไม่มีเสียงตอบจากคนในห้อง นอกจากเสียงโยนม้วนกระดาษจากบนโต๊ะลงไปที่พื้นหนึ่งตุ้บ 

"ฮิจิกาตะซัง..." 

ยังคงไม่มีเสียงตอบอีกเช่นเคย นอกจากเสียงฝนหมึกกับแท่นฝน... 

"ฮิจิกาตะซัง.." 

"โซจิ..." เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในที่สุด เหมือนใกล้จะหมดความอดทนเต็มแก่ “เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าจะอยู่ที่นี่ก็อยู่ไปเงียบๆ ไม่งั้นก็กลับห้องไปซะ ข้าจะทำงาน” 

เสียงดุๆแบบนั้น ถ้าเป็นคนอื่นในชินเซ็นกุมิเจอเข้าคงเผ่นแน่บ แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับโอกิตะ โซจิคนนี้... 

“ไม่มานั่งชมจันทร์ด้วยกันหน่อยเหรอครับ ฮิจิกาตะซัง? คืนนี้คืนเพ็ญเสียด้วยสิ”
เสียงถอนหายใจดังเฮ้อ! ลอยออกมาจากในห้อง ทำให้โอกิตะหัวเราะคิก นึกภาพออกทันทีว่าคนตัวโตกว่าคงกำลังรวบรวมสมาธิเพื่อทำงานต่อ ร่างเพรียวนั่งแกว่งเท้า ปล่อยให้สายลมอ่อนๆของยามราตรีเล่นล้อกับเรือนผมนุ่มสลวย 

"ฮิจิกาตะซัง..." 

รองหัวหน้าชินเซ็นกุมิถอนหายใจเฮือกใหญ่...อีกแล้ว.... เสียงหวานที่เรียกชื่อเขาด้วยสำเนียงออดอ้อน ... 
...น้ำเสียงที่เขาไม่เคยเอาชนะได้เลยสักครั้งเดียว... 

ร่างสูงวางพู่กันในมือลงกับผ้ารองเขียน ก่อนจะขยับลุก แต่ก็ยังไม่วายค่อนขอด 

“นั่งดื่มน้ำชาชมจันทร์...ทำตัวเป็นตาแก่ไปได้” 

ฝีเท้าหนักๆเดินตรงมาหาพร้อมกับคลี่กิโมโนตัวนอกที่หยิบติดมือมาคลุมลงบนไหล่บาง ใบหน้าใสหันมายิ้มเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะรินน้ำชาเติมให้ 

“ก็ใครบางคนเอาแต่ทำงาน ไม่ยอมสนใจข้าเลยนี่ครับ” 

"ไม่เห็นเกี่ยว..." 
ตอบด้วยเสียงดุๆแต่ก็ยกน้ำชาขึ้นดื่มพลางหย่อนตัวลงนั่งห่างออกมานิดหน่อย 

"เกี่ยวสิครับ ก็ข้าออกจะขี้เหงา กลางวันข้ายังพอเล่นกับไซโซหรือเท็ตสึคุงได้ แต่กลางคืนเนี่ย.." 

พูดพลางก็ขยับเข้าใกล้ เอียงศีรษะลงพิงต้นแขนอีกฝ่ายหน้าตาเฉย 

“งั้นก็ไปนอนซะสิ” 

ถึงพูดห้วนๆเหมือนตัดเยื่อใย แต่ก็ไม่ได้ขยับหนี ร่างเพรียวส่ายหน้าแรงๆจนผมกระจาย 

"ถ้าข้าทำแบบนั้น ฮิจิกาตะซังก็คงจะทำงานต่อจนเช้าใช่มั้ยล่ะครับ? แบบนั้นไม่ดีต่อสุขภาพเลย..." 

ร่างสูงถอนหายใจเบาๆ 

"ช่วยไม่ได้ เอกสารที่ต้องตรวจมีอยู่เต็มไปหมด ว่าแต่เจ้าเถอะ..." 

น้ำเสียงเข้มงวดทอดเสียงอ่อนโยนอย่างที่น้อยคนจะเคยได้ยิน 

"วันนี้มีไข้อีกรึเปล่า?" 
“เมื่อตอนเย็นมีนิดหน่อยครับ คงเป็นเพราะอากาศเปลี่ยน” 

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันในทันที 

"ท่าทางไม่ค่อยดีเลยนะ ระยะนี้เจ้าไม่สบายบ่อย ให้หมอมาตรวจดีกว่ามั้ย?" 

ร่างเพรียวช้อนตามองอีกฝ่ายที่กำลังยกน้ำชาขึ้นดื่ม รอยยิ้มซุกซนจุดขึ้นที่ริมฝีปากดวงตาพราวระยับอย่างนึกสนุก 

“นั่นสิครับ ข้าเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าท้องกี่เดือนแล้ว” 

...ปู้ด... 
ร่างสูงพ่นน้ำชาที่กำลังดื่ม ก่อนจะสำลักกระอักกระไอ 

"แค่กๆๆ ...พูดบ้าอะไรของเจ้าน่ะโซจิ!!" 

“แหม... ฮิจิกาตะซังเนี่ยเส้นลึกจัง ปกติถ้าเป็นคอนโดซังนะ ป่านนี้หัวเราะลั่นไปแล้ว” 

ร่างบางทำเสียงบ่นกระปอดกระแปดในขณะที่คนฟังทำตาปริบๆ 

"เจ้าเล่นมุขนี้กับคอนโดซังด้วยเรอะ?" 
ถามพลางยกถ้วยชาขึ้นดื่มอีกรอบ โอกิตะ โซจิฉีกยิ้มกว้าง 

"ครับ คอนโดซังก็เลยตอบกลับมาว่า แหม...แบบนี้โทชิคุงก็ได้เป็นพ่อคนแล้วสิ~" 

เสียงใสพยายามดัดให้ทุ้มเลียนเสียงคอนโด อิซามิหัวหน้ากลุ่มชินเซ็น ถึงจะไม่เหมือนเท่าไหร่แต่ก็เล่นเอาท่านรองหัวหน้าพ่นน้ำชารอบสอง พลางนึกอาฆาตในใจ..(ฝากไว้ก่อนเถอะ คอนโดซัง~!!) 

“คุยกับเจ้าแล้วข้าจะบ้า...ไปนอนซะเถอะโซจิ” 

ฮิจิกาตะ โทชิโซหรือที่เรียกกันสั้นๆในหมู่คนใกล้ชิดว่าโทชิคุงเอามือกุมขมับอย่างละเหี่ยใจพลางโบกมือไล่ 

“เดี๋ยวข้าจะไปทำงานต่อแล้ว” 

"เหลืออีกเยอะมากเหรอครับ?" 

“ก็ไม่เชิง แต่อยากจะให้เรียบร้อยก่อนคอนโดซังจะกลับมาจากเอโดะ” 

ร่างเพรียวถึงบางอ้อ...นึกออกทันทีว่าทำไมกองเอกสารที่มาสุมในห้องของฮิจิกาตะซังถึงได้มากกว่าปกติเป็นเท่าตัว 
“ดึกแล้ว...ไปนอนซะเถอะ” 

น้ำเสียงทุ้มทอดอ่อนโยนก่อนจะยันตัวเตรียมลุกจากที่ แต่ก็ยังช้ากว่าเรียวแขนนุ่มที่ยกขึ้นโอบรอบคอเขาเอาไว้ 

"โซจิ...?" 

น้ำเสียงหวานใสกระซิบเบาๆที่ข้างหู 

"ข้าจะไปนอนตามที่ฮิจิกาตะซังบอกครับ แต่ไม่ใช่ตอนนี้... ตอนนี้คนที่ควรจะพักคือท่าน..ไม่ใช่ข้า..." 

"โซจิ...!" 

"นะครับ...?" 

ดวงตาคู่สวยที่มองสบตาแฝงแววขอร้องแกมบังคับ ร่างสูงที่แข็งขืนในตอนแรกจึงยอมเอนตัวลงนอนหนุนตักแต่โดยดี 

ชายหนุ่มทอดสายตามองใบหน้าเนียนใสที่ก้มลงยิ้มให้ เรือนผมยาวสลวยทิ้งตัวลงมาอย่างเป็นธรรมชาติทำให้อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปพันเล่น ปลายนิ้วแกร่งไล้เบาๆที่แก้มนุ่มก่อนจะถอนใจเบาๆอย่างยอมแพ้ แต่ก็อดบ่นพึมพำไม่ได้ 

“ถ้าพรุ่งนี้คอนโดซังกลับมา เจอเจ้ากับข้าตื่นสายกันทั้งคู่มีหวังโดนแซวยับแน่” 

ร่างเพรียวหัวเราะคิก 

"นั่นสิครับ หรือจะบอกว่าอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามันดีล่ะ?" 

"โซจิ..." -_-!! 

“พักเถอะครับ...ฮิจิกาตะซัง” 

น้ำเสียงหวานละมุนทอดอ่อนโยน มือนุ่มบรรจงวางลงปิดดวงตาของอีกฝ่าย บังคับให้พักสายตากลายๆ มือใหญ่วางซ้อนทับยังมือขาวนวล ส่งผ่านความอบอุ่นให้อีกฝ่ายก่อนจะพึมพำเบาๆ 

"งั้นขอพักแป๊บนึงแล้วกัน... ปลุกข้าก่อนขาเจ้าจะเป็นเหน็บล่ะ!" 

"ครับ..." 

ร่างเพรียวรับคำพลางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงแตะริมฝีปากกับแก้มอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล 

“ฝันดีครับ..ฮิจิกาตะซัง” 

เสียงแมลงกลางคืนยังคงร้องต่อไปท่ามกลางแสงจันทร์สุกสกาว แต่ขณะนี้เสียงลากพู่กันกับเสียงคลี่ม้วนเอกสารในห้องของรองหัวหน้าชินเซ็นกุมิได้หยุดลงชั่วคราว จนกว่าราตรีนี้จะสิ้นสุดลง.... 

*******The End******** 
อ๊ายยยยยยย
อยากไปนอนมั้งจัง
ดูท่าว่าจะอุ่นมากๆเลย
ใครอยากนอนบ้างยกมือขึ้น

ช่วยเม้นด้วยนะคะจะได้หามาให้อ่านอีก
บ๊าย  บาย